Het is logisch dat een herstel zou volgen na het slagveld op de aandelenbeurzen aangericht door de kredietcrisis. Er kwam echter niet alleen herstel, maar twaalf jaar euforie. Zo dook de S&P 500-index op het dieptepunt in 2009 onder de 700, maar staat nu op 3800. De Nasdaq maakte het nog bonter: van onder de 1300 naar boven de 13.000. De AEX-index van 200 naar zo’n 650.

Ongetwijfeld is steeds lagere rente de bepalende brandstof hiervoor en met obligatierendementen onder nul worden aandelen een onweerstaanbare beleggingscategorie.

De kater na dit uitbundige feest zal logischerwijs komen zodra de rente de weg omhoog heeft gevonden. Maar wanneer zal de decennialange neerwaartse trend van de rente eindelijk worden gebroken?

Het sleutelantwoord is inflatie. U weet wel, het fenomeen waartegen centrale bankiers in de twintigste eeuw hebben gestreden. Inmiddels is deze voormalige vijand hun meest begeerde vriend geworden. De bankiers doen sinds enkele jaren verwoede en vruchteloze pogingen inflatie aan te wakkeren.

Juich ze niet toe, want mochten ze er eindelijk in slagen, dan is het feestje voor u als belegger voorbij. En helemaal kansloos is hun missie niet.

Structureel zal vergrijzing voor minder aanbod van werknemers zorgen; indien productiviteit onvoldoende groeit (ondanks automatisering/robotisering), zullen lonen en inflatie stijgen. Voorts zorgen protectionisme en de-globalisering voor het terugdraaien van de efficiëntie­slagen van de afgelopen decennia, zodat inflatie een boost krijgt. Tot slot kunnen overheidsschulden en -tekorten zo stijgen dat hogere belastingheffingen onontkoombaar worden, wat zich uiteindelijk vertaalt in hogere prijzen voor goederen en diensten.

Om te vermijden dat bovenstaande vonkjes tot ontsporende inflatie leiden, zullen centrale banken rentes vervolgens verhogen (en/of geld uit het systeem halen).

Of ik over twaalf jaar weer verbaasd zal zijn over de aandelenkoersen? Ik hoop het voor u.

Dit is een column van Errol Keyner, adjunct-directeur van de VEB